Kaybediş…

Kaybediş üzerine ne çok hikaye vardır…kaybedilenler en çok satırlarda aranır… ben de çok aradım seni kalemimden dökülen cümlelerde! Oysa gideli çok olmuştu. biliyordum yapayalnız geçirilen mutsuz akşam üstlerini.. Bize şahitlik etmiş sokaklarda senden izler toplamak için az mı nefes nefese adımlamıştım kalabalık caddeleri. Yağmur her yağdığında seninle ıslanmalarımızı düşünüp ne çok ağladım… Seni anlatmaktan korktum.içimde bir an olsun eksilirsin diye.Kimse bilmez bu yüzden senin gözlerinin benim yaşama sebebim olduğunu.. Bakışlarının dinginliğinden çok uzağındayım şimdi.göremesemde, hala o gözlerin buralarda bi yerde olduğunu bilmek bile yetiyor yeni bir güne başlamama.Sen belki hiç hatırlamasanda yaşanmışlıkları ben dünlerin varlığıyla ayaktayım… kimse zamanı hatırlatmasın bana bugünüme yetişemedim ben dündeyim. anıları defalarca hatırlayıp defalarca yazıyorum ve sensizlikle yüzleşmekten korktuğum için dünlere mahkum yaşıyorum… Şimdi görsen bu hallerimi.Gülüşümü umutlarımı sana veripte o köşeyi döndüğümü bilsen… Sensizliğin canımı ne kadar acıttığından haberin olsa… İşte o gün belki anlarsın bu sevgiyi haketmediğini…

Yaşandı ve bitti biliyorum.Bir gün cesaret edip koşar adım geleceğim bugüne… Kırgınlıklarımı,korkaklığımı kalbimin arka sokaklarında yargılamadan bir bir idam edip devam edeceğim sensiz bir yaşama… O kadar yeniki yokluğun daha çok yakmamak için canımı sığınmalıyım anılara… Artık yine dört mevsim var benim için beşinciyi kaybettim… Hoşçakal… Gülüşüme iyi bak…Ben yeniden gülmeyi öğrenmeye gidiyorum!!!

Meltem