Yersiz Yurtsuz

Ağladım dilsiz bir kentin gözlerine koyup gözlerimi; bir kibrit çakıp tutuşturdum şarkımızı; şarkımız alev aldı aşkımız gibi. Üşüdüm biraz, sonra koştum, nefes nefese… gurbetin sancılı elleri değdi çocuk yüzüme, yüzüm eskidi, yüzüm silikleşti. Ne yol vardı yürünecek sensiz, ne de yolculuklar! Kış iyiden iyiye sızarken hücrelerime, alıp başımı gitmek arzusuyla çarptı kalbim. Gidilir miydi bu kırılgan mevsime inat, bırakılıp bu kent arkada, sırtlanıp da onca anı, sessizce, sezdirmeden… Kullanılmamış baharlar aramak, genzime yapışan bu acımsı tadı gömmek için, yeniden yeşermek için bırakıp gidilir miydi asırlık sevmeler ve yorgun gülüşler… Yersiz, yurtsuz… mavisiz, beyazsız… gökkuşağımı çalan, dilsizliğimi yüzüme vuran, kaktüsleri çağıran bu gün nasıl gömülür dehlizlere nasıl? Kan, kızıl ve sisli bir akşam… Kurak, ıssız ve yavan, nice şey varsa ömrü parçalayarak içimize sızan hepsinin yaşanmışlıkları üstüne seni koydum, sana sonsuz sevgimle gözlerime gözlerini koydum yersiz yurtsuzluğuma inat. Heyhat, heyhat! Kimsesiz de olsam, kırık da olsam, bozgunlar da yemiş olsam üst üste, sen yüzümü çeviremediğim, üstünü örtüp de tozlu sayfaların arasına resmini gizleyemediğim, rafa kaldırıp da bitti artık diyemediğimsin. Sen hem ilk sevgim, sevgilim; hem de sonsuzluğu kucaklarken ruhum bedenim, yanımda götürmek istediğimsin.

Evet sevgilim, kırlangıçların diliyle sesleniyorum sana, çiçeklerin gözleriyle fısıldıyorum gözlerine ki, seni doğuruyorum her sabah binlerce defa. Ben ay dede içerken yudum yudum güneşi, sana biriktirdiğim kelimeleri süzüp yüreğimin ayazlarından sana şiirler yazıyorum hem de en beyaza kesmiş kelimelerle örüyorum satırları. Bölüyorum dünlerimi, dünlerim yarın oluyor; yarınlarımı bölüyorum; yarınlarım bugüne zincirleniyor. Sensiz değilim asla; seninle dopdoluyum kara kışlarda. Yok başka yolu; başka yol yok senin ülkenden başka gidilecek. Sürgünüm de, gurbetim de sana… aldırma yersiz yurtsuz kalmışlığıma. Yerim senin yanın nasılsa…