İçimden geçti. Önce geldi, sonra gitti.

Nefes gibi gelmişti.. Tüm bu boğuculuğun sıkıcılığın arasında kendimi attığım ilk yer burası oldu.. Kafamda cümleler tasarlamıyordum, aklımdan, binbir türlü anlamlar yüklemeye çalıştığım kelimelerimi geçirmiyordum… Parmaklarım istemsizce tuşların üzerinde dolaşırken bile, 2 dakika öncemi düşünüyordum. İki dakika öncemi ve şimdimi. İki dakika sonramı ise düşünmek bile istemiyordum. Beni bekleyen, ya da belki de şu an da içinde bulunduğum -ve bundan habersiz olduğum- bu boşluğun, geleceğimi temsil ediyor olabileceğini kabullenmiyordum. iyiki… nefes gibi geldi…