Eksik bi uykuyla başladım güne ama enerjimden bişey kaybetmiş değilim (: ya kusursuz bi rol sergiliyorum -kendimi bile kandırıcak kadar..- ya da deliriyorum (: … Ne istediğimi bilmiyorum,naptığımı,niye yaptığımı ve nasıl yaptığımı da..ben,sadece yaşıyorum işte..mutlu olmaya çalışarak,bi düzen kurup kendime,kapatıp gözlerimi yaşıyorum.. Tavizler veriyorum..doğrularımdan,hayatımdan,ben’den..her gün biraz daha eksiliyorum..herşeyimden küçük bi parça daha atıp sadece mutluluğu alıyorum.sahte veya değil,bana yaşadıklarımı düşündürmemeye yeticek kadar huzur buluyorum.. Hiç kimseye inanmıyorum.bana söylenilen hiç bişeye.hiç kimseye güvenmiyorum.-böyle yaşamak çok daha zor… Hayat ne kadar komik ve acı aslında.yaşadığım herşey yalan,sahte.herkesin yüzünde duruma göre değişen maskeler..yalanlar,yalanlar ve yalanlar…herkes biliyo,herkes farkında yaşadıklarının gerçek olmadığının.önce kendilerini,sonra başkalarını kandırıyolar..büyümedik hiç birimiz.hala 5 yaşında oynadığımız evcilik oyununu oynuyoruz..herşey -masuscuktan…
Çok haklısın. Herkeste maskeler. Ve herkes de bunun farkında.
Kimseye güvenmemek inanmamak zor, ama sonuçta yalnız insan. Etrafında güvenip sevdiğin binlerce insan olsa da yalnız. Yatağına yattığında kendinle kalıyor insan. Ve asla yalan söyleyemiyor. Eğer söyleyebilen varsa, ona yazık. Çünkü o maskesinin farkında bile değil demektir..