Ben küçükken, ayak parmaklarının üstünde yükselip uzanmaya çalıştığın erik dalları kadar erişilmez de değildim; ayak parmakların acımasın diye hep, ben sana yüreğimi eğdim…

Kalbim; altta hüznün uyuduğu, üstte umudun sabahladığı bir ranza gibi sürekli gıcırdıyor birinin koynunda…

Tuz buza ekilir kaymamak için.. Acı ise sevdaya savrulmamak için..

Hüzün altında yürürdük saatlerce el ele. Seni şimdi görsem, kendimi bir yerlerden hatırlar ama asla çıkartamam….

”Sen” dedi ”intihar” gibisin.
Hem cesaret edilemeyen,
Hemde herkes tarafından
En az bir kez düşünülen.
İşte öyle güzelsin…

Bakışlarından ölümsüzlük dersi alan tanrının sofrasında; nemli bir tuzluk gibi tıkalıyken kalbim, parmağımdan çıkartamadığım bir yüzüksün sen !!

Küfürler biriktiriyorum lugatımda.. Gidişine lafım yokta, gelişine söyleyecek sözüm olmalı zulamda..