Kırık – Dökük

Boş bir varsayım,
umutsuzluğa rağmen,
sana rağmen bir umut içimdeki..
Kaybedilmiş günlerin tesellisi olur mu?
Tüm geçkaldığım oyunlarıma,
çocukluğuma mecbur bir tavırla,
direnmeye müptela sancıların,
tam ortasındayım;
öyle halsiz, öyle hadsiz..
Dinmeyen yürek fırtınalarına itafen,
yolların çıkmazına sürüklenen
bir aşk, bir serzeniş,
bir nerden geldiği bilinmez tükeniş..
Konuşunca diner sanıyorum,
en büyük yanılıyorum yine..

Alışıyorum sonra,
sonra anlıyorum,
ki bakma bana, çoğu kez de saçmalıyorum;
öyle umarsız, öyle düşerken işte..

Anlamları yorulan cümlerde arıyorum bazen seni,
bazen anıyorum, haberin olmuyor,
toplasan kaç para eder ki bu kaybedişler..
Sahi kazanmayı yitireli çok oldu..
Sen beni unutalı kaç oldu?
Adı konmuyor işte;
öyle sebepsiz, öyle kelimesiz işte..

Gün doğuyor odama bazen,
perdeler kapalıyken
ama her sabah, uyanarak başlamıyor..
Her gece duasın dilimde,
her gece ayazsın tenimde..
Teslim oluşuma manasız kalsa da hayaller,
yolu sana çıkan bir dilek tutuyorum,
ben bile inanamıyorum;
öyle uykusuz, öyle saçmasapan işte..

Söylesem ağzımdan taşacak,
söylesem boyumu aşacak,
pusulası ayarsız kederlere gebeyim ben..
Adresi belli, bir avuç gözyaşı,
şiire sitem katsa da,
ve sen başkahramanı olsan da yine,
Seni;
tarifsiz, sessiz,
öyle tahammülsüz,
öyle çok seviyorum işte..