Bir Varmış, Bir Yokmuş..

Gözlerini gördüm önce uzaktan, aklımı başıma hep dar eden gözlerini.. Güzeldi..
Yürürken sana, düşündüm; insan kaç kere bu kadar mutlu olur ki, olur mu ki?

yarınsız gelmelerim var ayak ucumda,
sonu sana çıkan,
sonrası bugünden gitmiş..
Feneri uzaklıklarda söndürdüğüm,
hani gitmesem dediğim,
otobüs camlarına eş bir hüzün çıkmazı..

Çok uzaktaydım belki herşeyden, sana yakınken, en büyük sıradanlıkları terkettim biliyorum..
Belki bir rüyaydı ama inandım.. Teşekkür etmiş miydim?

Nisan yağmuru dedikleri bu muydu,
içinde kalıyor insanın..
Gitmeliyim diyorum,
ayağımda düğüm gibi sözlerin..
Gitme dedin mi hatırlamıyorum bile,
ne çok an var kaybolduğum, bulma beni..

her gecenin sabahı var,
var da;
senin olmayı özledim diyor içim
ve bu söylem hep uzun sürüyor şimdilerde..
Ne yaptın bana?

O akşam otobüsten bozma servis aracıyla evime dönerken, sanki hayat durmuştu ve yarın sabah
yeniden uyanmak isteyeceğim hiç bir sebebim kalmamıştı..

yine de, eteğimden çekerek
beni kandırmasına izin verdim
içimdeki çocuğun..
haklıydı biliyorum,
güzeldi çünkü..

Bak burdayım şimdi, ne kadar uzaktayım.. Aklımda kalan o ”öpücükler ve çay” anlarının kurduğu, dayanılmaz iç çekişlerle beraber.. Ne çok şeyin özetidir aslında iç çekmek..

Ne geldiyse onu yazmak istedim, basit bir kaç sözle anlatmak istedim, duru olsunlar istedim, o unutulmayanlar gibi, ne iyi ettim..
Üzülme sakın, kısa yaşamışlıklar hiç yaşamamış olmaktan daha iyidir demiş miydim? Şimdi teselli diyeceksin belkide,
başka ne varki diyeceğim ben de avutacak.. Ölelim mi beraber, yada boşver uyuyalım mı yine..
Bu hatıra olacak unutma, bir gün alakasız bir yerde karşımıza çıksın istedim ve yine ben istedim..

Bil ki,
içimde hep ömürlük bir sevda büyüteceğim, ,
ve gün gelecek, sana bir daha gitmemek üzere geleceğim..