Teşekkürler!

Hoş geldiniz, iyi ki geldiniz..

Bir sürü teşekkürüm var, kabul edin.. İçimden geldi, yine..

Bunca yıllık yaşamışlığıma rağmen, hala sırrını çözemediğim, onca kazığına rağmen sırtımı çevirip gidemediğim, bana verdiklerini sevgiyle kabullendiğim hayata teşekkür ederim, bana sunduğu sayısız şans ve fırsatlar için. Karşıma türlü yüzler çıkarıp, içinden en doğrularını yanımda kıldığı için…

Herşeye rağmen, hep yanımda olan, güvenmenin, doğru insan olmanın ne demek olduğunu yaşayarak anlatan, onur kelimesinin sadece sözlükte bir sözcük olmadığını bilen, yanımızdakilerin bizi gerçek kıldığını bana gösteren, öğreten, öğrenen, güldüren, gülen, dinlettiren, dinleyen, hayatın türlü anlamlarını dört duvar içinde yaşatan, ama en çok seven, koşulsuz seven, bir çocuğun başına gelebilecek en iyi şey ve hayattaki en büyük şansım oldukları için, onlarsız bir hayatı düşünemeyeceğim canım aileme teşekkür ederim…

Sen olmasan ne yapardım ben… Çocukken, sen ilk doğduğunda, neler hissettim, seni kıskandım mı, olmamanı istedim mi hatırlamıyorum bile.. Ama sen benim hayatımın öyle önemli bir kısmısın ki, sensiz bir yaşamı düşünemiyorum. Nefes alamazdım sensiz, biliyorum. Senin güven ve sevgi veren varlığın, bu koşulsuz sevgiyi doğurdu. Birini sonsuz sevmek böyle bir şey olsa gerek… Bazen annesi gibi hissettiğim çocuğum, yanımda yokken anlamımı kaybettiğim, canım, yüreğim, nefesim, kardeşim… Seni Seviyorum’ların en anlamlısı, teşekkür ederim…

Güzel Dostum… Sözlüklerde, iyilik kelimesinin karşısında adın yazmalı… Sevginin ve paylaşmanın değerini gösterdiğin, tüm yanlışlarımı, bana hissettirmeden, o sana özgü incelik ve asaletle ustaca kapattığın, sunduğun karşılıksız ve devasa sevgin, beni hayatta bir başıma bırakmadığın, bazen söylemenin, bazen dinlemenin, dost söylemeden ne demek istediğini bilmenin inceliğini öğrettiğin, aynı şeyleri yaşamış olmanın verdiği güven ve benim için iyi bir şans olduğun için teşekkürler…

Hala ilk günkü gibi, bir su gibi duru olduğun için, hala benimle, benim olduğun için, daha önce yaşanmış herşeyin boş olduğunu, tüm kalbimle sevmenin ve aşığım diyebilmenin nasıl bir şey olduğunu gösterdiğin, bu yüreğime sığmayan sevgiyi, büyük bir özveri ve sükunetle kabullenip, her geçen gün, özene bezene, bir bebeği büyütür gibi katlayarak büyüttüğün için, hala yüreğimde olduğun, yüreğinde olduğum için, birbirimizden asla vazgeçemeyeciğimizi bildiğim, bunu birlikte öğrendiğimiz için, benimle ya da bensiz, bir yerlerde, bir şekilde nefes aldığını bilmenin bana verdiği huzur için, o gün, o yerde beni bulduğun için, geri kalan yaşamımda da yanımda olacağın, sensiz olmayacağı için, ailemden sonra en büyük şansım olduğun için teşekkürler…

İlk gençliğimden beri tanıyorum seni.. Şöyle bir geriye dönüp baktığımda, yanımda, o yıllardan bana kalan tek kişi sensin aslında… Zamanlı zamansız, haklı haksız, bir çoğu gereksiz, ayrılıklarımız oldu bazen.. Ama ben, seninle yaptığım sohbetleri hiç kimseyle yapamadım, seninle paylaştığım kadar kendimi, kimseyle paylaşamadım. Sen yanımda yokken, özleminin dayanılmaz olduğu nadir insanlardan biri olduğun, “Can Dostum” dediğim ilk kişi olduğun ve hala diyebildiğim, sonsuza dek bunu diyeceğimi bildiğim için, benim seni nasıl sevdiğimi, önemini unuttuğum zamanlarda, bunu bana o güzel sevginle bıkmadan hatırlattığın için.. Canım, Dostum, Mehlika’m diyebildiğim ve hala yanımda olduğun için, teşekkürler…

Ve hayatımın geri kalanı, beni oluşturan diğer tüm parçalar, bazılarınız girdiği gibi, hayatımdan çıkmış olsa da, bazılarını hiç unutamadığım ve unutmayacağım canım arkadaşlarım… Tüm unutkanlığıma, tüm vefasızlığıma rağmen, kızdığınız ama söylemediğiniz, kırıldığınız ama belli etmediğiniz, yaptığım yanlışlara karşın benimle olmaktan vazgeçmediğiniz için, benim hayat birikimim olduğunuz için, teşekkürler…