ANSIZ YAZI
Her şey azalıyordu yavaş yavaş
Birbirimizi sevmenin bile yarısına gelmişiz nerdeyse..
bigün seni aradığımda;
Uykusuzluğunun ısararına yenik düşerek
sesimi duymayı unutuşunla Karşılaştığımda anlıyordum.
Her şey azalıyordu yavaş yavaş
Yada bazen bir şey olması gerekene dayatılarak azalıyor hiç farksız
Sanki bu yazı hiç tutmadığım bir günlüğün,
Sanki beklide 12. sayfasına denk gelmiş,
Hiç tutmadığım bir kalemle,
rengine şahit olmayıp hayalimde evet işte rengi budur bu sayfanın dediğim,
başı özrtülü bir hüzünle (kendime bile söylemeye sakınarak),
Sanki daha gerisi gelecek diye bu ilk kendi kendimeliği başlatarak,
kaydediyorum bu yazıyı kendime,
bir defter gibi
Ne bir arkadaşım var yanımda,
Ne göğe yakın bi yerdeyim
Nede burası yer yüzü
Nede zaten bir sevdiğim
Kendime en üzüldüğüm anların sessiz yanındayım.
Ne zaman kendimi bu halde yakalasam,
Kendimin yüzüne usulca dokunup,
İç geçirdiğim,
O garip anın en yanındayım
olup bitenim ben.
hiç durmadan ve durmadan olup bitiyorum…
