Atomun bununla hiç bir alakası yok…(Yağmalanmış İstanbul)

Atomun bununla hiçbir alakası yok; molekülüne eşdeğer sevişgen göz kapaklarınla seviyordum seni.. – ki Yaşlarının duruluğuna heves edip , birazdan aşk muhafetinden sebep siddetinle başlıyacak yağmurlarına bulayacaktım kendimi .Karanlığını hücrelerime doldurup. Sevgiyle iniltili hecelerimi ,ağzımın tavanıyla arasındaki mesafeden paraşütsüzde itebilirdim yüreğimin uçurum kenarlarına. ( bu kadar kendim ,bilmeseydim seni) Atomun bununla hiç bir alakası yok ; bu akşam gidebilirdim de kendimden. – ki Dakikasının saniyeye bölündüğü kısa anlardan çıkırtıp, günün hesaplarını . Şaşırmış herhangi bir saatin ,takvim yaprağındaki ince nüansında. Hatırında, bir tebessüm payı bırakabilecekken dudaklarına. Telaşsız, hiç birşeye dokunmaksızın, kapısı üzerine çekilmeden yaşayamadıklarımızın. Uzun yağmur akşamlarında. Ucuz etli düşlerimin ,kemiksizliği gibi sınırsızca ama uzaktanda olsa düşünebilirdimde seni.. ( ) Atomun bununla hiçbir alakası yok ; İstanbul’un yağmalanmış zamanlarında. Alçak düşler krallığının yıkık ve adice düzenlenmiş savunma hatlarından da geçebilirdik, beraber . ki Sen dudaklarını mora boyayıp tek kelime etmeyebilirdin .

Bense ölmek isteyebilirdim. Fişten çekilmiş büyükbaş eşyalar gibi, ilk önce içimdekilerimi de kokutarak. Eğer İstanbul’un yağmalanmış zamanları olmasaydı .Geçmişimi , geçememişliğimi ,gençliğimide sürebilirdim yüzüne . Eğer İstanbul’un yağmalanmış zamanları olmasaydı. Saçlarımıda tarıyabilirdin kendi kafa derinde, keza kipriklerimin arasından da görebilirdin kendini aynada yıllar sonrasında . Akıbeti bilinmez dalga boyu yanlızlıklarda ,kucak kucak kaçma eğilimde bir acemide olabilirdin elbette . Geniş ekranında hayatın, hicaz yüklü bir şarkısından geçerken; boğulabilirdin de .. Atomun bununla hiç bir alakası yok; uzun yağmur akşamlarında. Kılıksız şehirlerin kirli çoğrafyasından geçen sürülerinden geri kalmış sakat göçmen kuşları gibi de bakabilirdik birbirimize . – ki Bir ömür, ben ses etmezdim .. Atomun bununla hiç bir alakası yok ; Sorgusuz bir iklimde yaşıyorda olabilirdik . – ki İstanbul yağmalanmıştı , arka sokağının birinde paslı bir hançerle, kimseler duymazdı. Ben seni hançersizde yağmalaya bilirdim oysa ,herkes de duyardı ; ben seni kendi içimde de öldürebilirdim. Hırsımı, hıncımı , düşkünlüğümü, egomu, sindiremediğimi, dizginleyemdiklerimi ve en önemlisi sevmelerimi . Zulamdan çıkartıp saplaya bilirdimde göğsüme ,Sende öldürebilirsin beni belkide, uzun yağmurların ortasından, kanımın yol bulmasınıda seyredebilirsin ömründe. Atomun bununla hiç bir alakası yok ;içimizden geçenin ne kadar olduğunu bilmeden doldurma telaşındaydık . -ki Yüreğimizi. Getirisiz götürü peşindeydik ,hiç dolmadan hep boşalabiliyorduk .Senin gözlerin , bana baktığı sürece güzel olacaktı, senin gülmelerin yüzüme yansıdığı kadar gülebilecektim .. Bunların bana getirisi sen olmayacaktın belki ama, beni götürebilceği yerdi asıl olan . Benim yüreğim ,ellerime hükmettiği kadar güzel gelecekti sana, seni yazabildiğim kadar güzel gelecekti ,seni tutabildiğim kadar , seni sevebildiğim kadar güzel gelecekti sana .Seni getirebileceği kadar götürecekti benden .. Atomun bununla hiç bir alakası yok; periyot cetvelinde olmasada elementin , kirli bir fizik dersine inat sebepsizde sevebilirdim seni.. İstanbul’un yağmalanmış zamanlarında. Alçak düşler krallığının yıkık ve adice düzenlenmiş savunma hatlarından da geçebilirdik, beraber .

Miraç AKYÜZ 29/10/2008