Azad ve Kutlama

Bu gece seni anmak için gelmedim bu meyhaneye,
eski yağmurlar çocukluk kadar geçti..
Kahır dolu değil bak bu kadeh,
örselenmiş bir sevdanın izlerini taşımıyor
şu bağıran şarkı…
Hasret intihara kalktı bu mekanda…
Pişmanlığın kışlarında,
yüreğime kar,
İzmir’e hüzün yağsa da inatla,
takvimler sensizliği gösterse de,
yokluğun bile yok şimdi!!!
Kalbimdeki öfkeyse,
sıcaklığı sadakat kıvamında olan,
muhabbetli dost ağızlarda idam edildi..
Biliyorum önce ellerin sustu sıcaklığıma,
sonra yüreğin gönlümün sokağına.
Ama ben o sahili hiç unutmadım..
Sahildeki bankları da,

banktaki gülüşmelerimizi de..
Gözlerime gizlediğim kurşunları da oraya gömdüm mecburiyetle..
Artık kalbimdeki dinamiti ateşlemiyorum senin için,
artık aklımın köşelerine kurduğum darağaçlarını bile kaldırdım,
seni azad ediyorum ömrümün her bir yerinden..
Sessiz bir infaz olsa da bu ayrılık,
umudu yaşlandırdı..

Dedimya,
bu gece kahrımdan gelmedim bu meyhaneye,
beni unutmanı kutluyorum…