Bela Sevdam

Ben’li cümleler kurma… yazılarına düşmesin karanlığım… içimdesin kanıyorum… sevdim seni… kendime bile itiraf etmekten korkacak kadar çok sevdim… Sevgiyi besleyen tek şey güvendir. Bizim sevgimiz aç kaldı… Bu yüzdendi senli cümlelerimi en derinime hapsedişim… bu yüzdendi kendimi senden uzak tutmak isteyişim… bu yüzdendi o tek darbe ile yıkılabilecek olan o binaya sırt dönmeni bekleyişim… Sevdim seni… nedensiz, beklentisiz, gerekçesiz, tanımsız… Sevdikçe korktum kendimden… yeni hayaller, yeni düşler kuramayacak kadar yorgunum… Alışık değilim bana dair yazılar yazılmasına… Bugüne kadar hep bendim içini döken beyaz sayfalara… Hep bendim satır satır kanayan… Şimdi senin satır aralarında kendi adımı hecelemek hiç görmemem gereken mavi bir düşü anımsatmakta… Kırık dökük olsa da sensiz aynalar, hayat kaldığı yerden devam ediyor. Senden önce yetimdim, senden sonra da öksüz kaldım… Senden önce yarım bir cümleydim, senden sonra yalnızlığın avcunda kırık dökük bir kelime…

Sen yoksun; herşey bir noksan, herşey yarım. Kısacası " sensiz " tadsız tuzsuz bir hayat. Ha bıçağı göğsüne saplamışsın ha şakağına soğuk kelimeleri dayamışsın. Değişen ne ki sevgili… Herşey " eksik ", herşey " sana " noksan… Herşey çıktığın demir kapı gibi; hayat kadar dağınık , ölüm kadar soğuk. Şimdi sensizliğin akşamını demlemekteyim hayatın isli çaydanlığında… Kim bilir ben bu satırları yazarken, sen dört duvar arasında bu aşkın sana biçtiği kadar isyankarsın… Ben Seni Seviyorum dediğimde Seni Seviyordum… Ben Seni Özlüyorum dediğimde Seni Özlüyordum… Ben Senin İçin Ölürüm Dediğimde ben senin özleminden zaten ölüyordum… Ve Ben Şimdi Senin Hayatından Gidiyorum! Ne zaman Eylül’ de bir yağmur yağsa, ben bir dağ manzarası karşısında ıslanıyor olacağım, Ne zaman gecenin nefesinde dinlettirdiğin o şarkı kulaklarıma takılsa gözlerimden iki damla dolduracak gamzelerimi, Ne zaman bir parfümeriye girsem hala kokunu arıyor olacağım, Ben seni sevmeyi hiç unutmayacağım…