Zaman,uçsuz bucaksız diyarlara savurdu bizi..
Şimdi istesemde o mavi suları geçip,
dağları aşıp varamam bir yere..
hayatın neler getirdiğini yeniden anlar oldum.
Bu vakitsiz ayrılıklar öğretmenim oldu!
Şimdi derin yaralarımın en kanayan bölgesinde
sessiz kaldım günden güne…
Ben tektim,
tek geldim ve sonum yine tek kişilik olucak.
Gelecek için kuşkum yok.
Nedense nedensizce düşünmüyorum geleceğimi…
Ama hep bir yanım başka yerde.
Benliğimi toplayamıyorum.
Her defasında kaybediyorum…
Şimdi bir korkaklık var her bir yanımda…
Gözlerim dahi bakmaya korkuyor hayata…(!)
14 yaşındaki birinin kaleminden…
