Bu Sabah

İçimde sebebiğini bilmediğim bir hüzünle uyandım bu sabah yine. Nedenini bilmediğim ama dolu dizgin yaşadığım bir hüzün. Dışardaki sessiz yağmur hatırlatıyor bana; anılarımı, kaybettiklerimi… Artık asla gerçekleştiremeyeceğim hayallerimi, gerçekleşmeyecek olan umutlarımı. En sevdiğim mevsim beni mutlu etmiyor. Yağmurun o ıslak kokusuyla karışan beyaz yaseminin kokusu bile… Sanki su birikintilerine düşen her damla boşa giden günlerim gibi. Çünkü birazdan güneş açacak ve birikinti de ne kadar su varsa kuruyacak. Kurumuş ben gibi… Geride hiçbirşeyim kalmadı. Kendim bile… İtiraf etmek çok zor, sende yoksun… Senden de yoksunum, beni ben yapan diğer şeyler gibi… İşte güneş yükseliyor yavaşça. Bir beni es geçip başka herşeyi aydınlatıp ısıtmak için… Benim için çok geç olduğunu oda biliyor. Dedim ya bu sabah yine hüznümle uyandım diye. Belki bir gün aydınlanmaya karar verirsem ve seni tekrar bulursam umutlarımla birlikte, güneş bana da yardım eder. Ama o zamana kadar hüznümle yatıp, her yeni günü onunla karşılamak zorundayım…