Elem

Her cümlemde dévrik yakarışlarım var benim. Süslénmiş mécâz cümlélérim var acılarıma .. Ve dudaklarımın ucunda bitmék bilméyén acılı tiryakilikler. . İki uçtan yanarak kül olan halatlarımız yok olmaya yüz tutmuşken Söndürméye çalışmak, Küllérimizden “Anka kuşları” qibi doğmayı düş’lé(mé)k Nafile.. Mévsim çömézi ékim ayı, Sénin Néfésini duyarken ben hala bu şehirdé Savursun séni rüzqarıyla ruhumun ücra köşélériné. Ben hazırım ézbérsiz acılar éşliqindé kirpiklérinin iz düşümünde yok olmaya.. . Sana mutluluklarımı çoktan réhin bıraktım bén, Bu yüzdén qéç bélki dé qitmé déméyi néféslé tüketmék. Bulutlara pranqalı bir çift yaqmur damlası qibi baksa da gözlérim, yağmurlarımı kulélérimé sakladım yağmasınlar diyé.

Nasılsa bir qün, Göz yaşlarımın kuşatıp zamanla çürüttüqü Kulélérimdén akan hér damlanın vébâlini ödér vicdanın. Aklımın kabristanlarında her qécé aqıtlar yankılansa da, Féryatlar,fiqanlar yüksélsé dé Yakarışlarım séssiz çığlıklarımda. Hadi yâr kéndini al qécélérimdén. Al buruk sésini şiirlérimdén. .. Zatén bir düş’tü bénim ki .. Bu şéhrin émanétçisindé séndén habérsiz Ad’ından türéttiqim acıların hér birini Al vé qit. Daha fazla büyütmédén kabus’larımı karanlıqın(ın) uqultulu yollarında, Méçhul bir izbédé Doqru itip Kéndimi bana kaybéttirmédén, Soyduqun bénliqimé élém üstüné élém qiydirmédén Git!