Kırık Kalemler

Yaşamadan çocukluğumu,
Alıp götürdüler çamurdan oyuncaklarımı.
İçimde hasret kalmıştı:
Kara tahtanın beyaz yazıları.
Ellerim anlamıyordu kalemin dilinden,
Beni bekleyen okul sıralarında�
Ders; hayatı anlamak.
Konu ise hep aynıydı.
İçimde çalardı okulun zili.
Sınıfta kalmıştı yine gözlerim.
Karlı yollar�
Üşüyen eller�
Ve yırtık ayakkabılardı yine cahil kalan.
Öğretmenim demesini biliyordum sadece.
Nemli gözler uyutuyordu beni gece yarılarında.
Gülmeyi ise;
Yırtık üstüme gülenler hatırlatıyordu bana.
Umutlar büyük kentlere göçmüştü.
Adresler sorulurdu bana,
Gözlerimi kapar geçerdim;
Çocukluğumu saklayıp koynuma.