Şimdi yaradır kelimeler, şimdi yar’adır israf edilen her cümle!

Kendime bir not bıraktım gideceğime dair.
Kapıyı çarpıp çıktım kimsesizliğimden.
Geri dönüşü olmayan bir yoldu, yaşamak…
Ben ise yola gelmemekte direniyordum!

Büyük büyük savaşlardan çıkıp kendi evime dönmeye benzer, sana gülümsemek…

Sen içimdeki harabenin mimarı, gururla gezinebilirdin enkazımda… Yüreğim ayaklarının altında, sana değmenin mutluluğuna erişebilirdi pekâlâ…

İlk itiraflara kolaylık sağlayan bu kurumsal saklambaçta
Sol yanını yokluyorsun, ama orada bir ben yok işte
Orada kimi görsen ben sanıyorsun haliyle
Ne dersem diyeyim sen çıkma, olduğun yer güzel
Olduğun yerde kal, yüreğimdesin; milim oynama
Bağrışıyorlar o sıra yalnızlığının çilli çocukları
“Çanak çömlek patladı.” diye ve yine sen ebesin
Bir gün bensizliğe göz yummayı bana da öğretir misin?