Raflara kalkmış umut sözcüklerim

Durmak bilmez acılarım var benim.Tamir olmaz sevdalarım.Unutulmaya yüz tutmuş duygularım var. Söylesene hangi karanlık aldı seni benden hangi gün hangi soğuk gece.Durduramadım gitme diyemedim.Bir ben bir başıma yapyalnız kapkaralık.Ölümün soğuk kokusuna inat. Durmak bilmeyen ayrılıklara inat.Ve durdurmadığım bitişlere inat.Gitme diyemedim. Gözlerindeki bir buğuya hasret kalmış sevdam. Kalbindeki aşk kırıntısına. Gel diyemedim iliklerime kadar acı paramparça bir beden,Kapkaranlık bir hayat.Umutsuz kelimeler. Ne tarif edilebilir acılarım var nede kelimelerle tamamlanabilir cümlelerim.Her sancıya açık ben.En aciz ben koca bir yalnızlık ile hep hapis ben.Mutluluktan bertaraf.Ölüm korkusu sarmış etrafı dinmek bilmeyen sancılar. Gece saat bilmem kaç ve ben hüznünü özlüyorum.Durduramıyorum.Bir yanım sana kan kaybediyor bir yanım ümit besliyor.Kelimelerim bile saçmalıyor.Hayat beni çürüğe ayırıyor. Duygularım vuslatı gözlüyor.Kimler anlayabilir ki kimler kelimelerimi tasvir edebilir.En büyük acılarımı kimler örtbas edebilir.Durdurmalıyım.Bur da bitirmeliyim.Artık ne inanacak nede inandıracak gücüm kalmadı. Yaşama duygusunu kaybetmiş bir hasta gibi bakıyorum hayata ve sana Şimdi ise Raflara kalkmış umut sözcüklerim,Senden geriye kalan bir anı bohçamla yoluma devam ediyorum.İstemesem de gidiyorum�..