Yasak

Aynı şehirde nefes alıyoruz şimdi. Oysa bir zamanlar bunun için neler vermezdim. Geldin… ‘Ama geç kaldın..’ demek isterdim sana. Geç kaldın, herşey için. Yüreğimin yarısı, sevdiğim, affet beni. Bekleseydim seni, bu yağmurda birlikte yürüseydik, hayallerimizi gerçekleştirmek için bir şans verseydi hayat bize. İçimde kalanları söyleyebilseydim yüzüne, ağlasaydım.. Mecbur kalmasaydım senden başkasıyla olmazdım deseydim. Bir insanın yüreğindekiyle, yanındakinin farklı olması ne kadar can yakarmış. Elini tuttuğun, sabah gözünü açıp ilk gördüğün insanla, görmek istediğin arasında dağlar kadar fark var. Biri yasak, biri yasal… Biri yanlış, biri hayatının tek doğrusu. Biri sevdiğin adam, biri sevildiğin. Şu kısacık ömrümde bir kez olsun doğru olanı yapmak istemiştim, verdiğin acılardan uzak kalıp mutlu olduğum hayatı seçmek istemiştim. Senin elini tutup yürüdüğüm yol karanlıktı, sonu yoktu. Ben aydınlığı seçtim. Seninle olan anılarımı yakıp aydınlatmışım meğer yolumu. Seni sildiğimi sanarken, meğer hep kalbimdeymişsin. İnsan acıdan yorgun düşebilir, yıllarca bir insan için savaşıp sonunda vazgeçebilir. Sözümü tutamadım, üzgünüm. Tüm mesafelere rağmen sevmiştim seni, şehirlerce, kilometrelerce uzağından. Kaderim, ruh ikizim, affet… Ne O’nu, ne kendimi, ne de seni aldatacak gücüm var. Hayatınızdan çekiliyorum artık. Hoşçakal.