Yine Yeniden

Yeni bir başlangıç yaptım bugün. Saçlarımı boyattım, kestirdim. Odamı yeniden düzenledim. Fazlalık görünen ne varsa attım; eşya, giysi, kitap… Hatta en sevdiğim rujumu bile attım. Yırtmaya kıyamadığım yazılarımı yaktım. Haklıymışsın piyade işe yarıyormuş sahiden, iyi geldi. Ee madem yeniden başladım çevremdeki insanlara da göz atmalıydım. Telefonumda, bilgi- sayarımda, kıyıda köşede kayıtlı ne kadar insan varsa çıkardım eksilerini, artılarını. Bana kat- tıklarını, benden aldıklarını. Liste sonunda pek kimse kalmadı. Telefonun hafızası rahatladı, bende rahatladım. Ne kadar az insan, o kadar az acı denilen denklemin sağlamasını yaptım, doğru çıktı. Bunda da sen haklı çıktın işte harbiyeli. Aşka gelince o baştan sona bir yanılgı zaten. Artık sadece bir kavram benim için, eskilerde kalan; yalnızca anılarımda. Tıpkı sen gibi… Sekiz ay önce, çocukken arkamda bıraktığım tüm o masum şeyleri tekrar bulmak için geldim bu şehre. Şimdiyse kimsenin beni tanıma ihtimali olmadığı, anılarımı barındırmayan herhangi bir şehre sığınmak istiyorum. Sadece kendimin olduğu… Sadece yeniden başlayabilmek için… ”Sağlam yapılan yeni başlangıçlar eskiyi unutturur. Yanında şimdikinden çok daha az insanla, hatta belki bir başına, o hep aradığın şeyden vazgeçerek mutlu olabilirsin. Sana sadece deniz yeter…” demişti biri. O da haklı galiba, bende uyuyorum onun sözlerine. Sebebini bilmediğim bir aşk yaşıyorum, sonu sebebini bilmediğim bir ayrılıkla birleşen. Ve ben sebepsizce terkediyorum arkadaşlarımı, aşkımı.

Bir başıma, sadece denizin herşeye yetebildiği yeni bir hayata başlıyorum. Mutlu değilim kesinlikle, ama biraz umut var içimde. O kadar zor olmamalı be; herkesten, herşeyden vazgeçip sıfırdan başlamak. Anlayacağın her sonun aslında yeni bir başlangıç olduğu kısmı yaşıyorum şimdi. Ve bu yazıyı sana ithafen yazıyorum. Sen… Sen her kimsen artık.